Lieve lezers,

Zoals jullie in mijn vorige blog hebben kunnen lezen, organiseer ik samen met mijn muziekmaatje ook muziek avondjes voor onze bewoners met dementie. Tijdens deze avonden kijken wij ook meteen welke muziek aanslaat.

Welke muziek weet door de mist van dementie heen te breken. WELKE MUZIEK WEET DE DEMENTIE TE BESPELEN om zo, ook al is het maar heel even, bij de persoon achter de dementie te mogen en kunnen komen.

Soms is het een liedje waar ik nog nooit van gehoord had, maar wat bij onze bewoners herinneringen oproept. En dan komen er van die leuke uitspraken. “Hé toen heb ik mijn man leren kennen“.  Of ”vroeger op mijn werk zongen wij dit altijd “. En dan lachend erachteraan: “eigenlijk mochten wij niet zingen van de baas, maar moesten wij doorwerken en vooral stil zijn”.

Soms is het een glimlach of beginnen de oogjes te glimmen. Of is alleen het mee tikken op de maat al voldoende om te zien dat muziek geluk brengt. En even, heel even, de mist doet vervagen.

Zo kwamen wij op het grandioze idee om met onze bewoners  mee te gaan dirigeren op de maat van de muziek. Maar ja, waar haal je 1.2.3. dirigeer stokjes vandaan? Creatief als wij zijn, pakten wij een pak kaasstengels die daarvoor zouden gaan dienen.

Maar onze bewoners zagen er iets anders in. Met smaak werden onze stokjes opgegeten. Daar stonden wij met ons goede gedrag geamuseerd te kijken hoe onze stokjes veranderde in eten en in de monden van onze bewoners verdwenen.

Weg waren onze dirigeerstokjes. Toch lieten wij ons niet meteen ontmoedigen en wilden heel graag ook het dirigeren met onze bewoners gaan oppakken. Van Ignar kreeg ik, na mijn verhaal gedaan te hebben, Chinese eetstokjes.

Dit was een gouden tip voor weer een onbetaalbaar mooi momentje. Op een volgende muziek avond deelden wij de stokjes uit en zette beeld en muziek op van een orkest. En wat op dat moment zo goed werkt is spiegelen.

Dus wij dirigeerden er lustig op los op de maat van de muziek en probeerden hiermee aan te moedigen mee te gaan dirigeren. En zo begonnen er bewoners mee te zwaaien. Eenieder op zijn eigen manier.

De een heel uitbundig, de ander rustig zwaaiend en met een glimlach om de mond. Er zat die avond een meneer bij die stilletjes ons tafereeltje volgde, maar niet met zijn dirigeerstokje zwaaide. Plots begon dhr. pogingen te doen om te gaan staan.

Sloeg bij hem onrust toe? Zijn glimmende oogjes zeiden iets anders, deze spraken boekdelen, emotie stond daarin te lezen. Emotie van ontroering. Emotie van genieten, genieten van de mooie klanken die zich in de huiskamer verspreidde.

Rustig liepen wij naar de meneer toe. Meneer wilde nu echt gaan staan. Moeizaam kwam hij overeind vanuit zijn rolstoel. Toen meneer stond, begon hij lustig en vol passie te zwaaien met zijn dirigeerstokje. Dit was zo mooi om te zien. Meneer was even de dirigent van zijn eigen orkest.

De blik in zijn ogen op dat moment zal ik nooit meer vergeten. Ogen spreken de taal van de ziel. En daar hebben wij getuigen van mogen zijn.  Hoe mooi en bijzonder is dat!  Dan kan ik enorm dankbaar zijn dat ik dit mooie werk mag doen.

Doe de dingen waar jouw hart van gaat zingen. Op zo’n bijzonder en mooie avond als deze, maakt de mijne volop muziek.

Met de feestdagen in het vooruitzicht wens ik een ieder hele fijne en gezellige dagen toe. Voor het nieuwe jaar, een jaar waar veel muziek in zit. Waarin al jouw dromen uit mogen komen.

Ook op de afdeling zijn wij bezig met de voorbereidingen voor de feestdagen. Samen kerststukjes maken met vers groen uit de tuin. Ook dat kan al een hele beleving zijn. De geur opsnuiven van dennengroen en samen benoemen van welke struik een takje is.

Op de achtergrond speelt dan, om helemaal in de sfeer te komen kerstmuziek. Op zulke dagen breng ik wel eens mijn melkopschuimer mee om cappuccino te maken voor onze bewoners. Als zelfs de vaste theedrinkers onder ons zeggen “Ohhh maar deze koffie lust ik wel.”

Dan denk ik, kleine moeite groot plezier.

Lionne