Het zwarte vlak: In de huidige maatschappelijke en juridische context betekent discriminatie: “het onrechtmatig onderscheid maken tussen mensen of groepen”.

Ik zie discriminatie als het “niet ontmoeten van een mens” want waar alleen de buitenkant wordt gezien en niet een mens, ontkiemt discriminatie.

Dan zullen in graniet gebeitelde vooroordelen, nergens op gebaseerde angsten en afkeuringen voorkomen dat mensen elkaar kunnen ontmoeten.

Het boek “Love more, Fear less” van John Styn popt op in mijn gedachten. Hoe mooi is het om een mens te kunnen ontmoeten? Nieuwe werelden openen zich, vriendschappen kunnen ontstaan, liefde kan opbloeien.

Maar als stalen muren van vooroordelen en discriminatie het onmogelijk maakt verder te zien dan alleen maar een kleur, ziekte, afkomst of geaardheid dan wordt het: Jij bent anders, jij hoort er niet bij.

Deze gedachten kunnen uitmondde in een drama als in Minneapolis: Discriminatie met dodelijke afloop!

Maar ook het mindere zichtbare vormen van discriminatie “het niet ontmoeten van een mens” leidt tot pijn, verdriet en kunnen eindigen in stille drama’s die soms eindigen met een zelfmoord.

Een man die zijn vrienden, kennissen en buren verteld dat hij dementie heeft en vanaf dat moment niet meer voor vol wordt aangezien.

Een meisje met autisme dat door haar psycholoog gelabeld wordt als arbeidsongeschikt, maar later gelukkig wel een baan vindt.

Een zoon die stiekem zijn moeder couscous geeft, omdat couscous niet mag worden gegeten in die zorginstelling.

Mensen worden gekwetst, alleen naar de buitenkant is maar zichtbaar. Met als gevolg dat toegangspoorten tot nieuwe werelden gesloten blijven, vijandschap in plaats van vriendschap en blinde haat doet liefde verdwijnen als sneeuw voor de zon.

Als ik dan de feedback van verzorgenden voor het onderzoek van Joy de muziekspeler lees, denk ik, gelukkig het kan wel.

“Door de muziek leer ik de bewoner op een hele andere manier kennen” Het lijkt wel of ik op een onzichtbare manier communiceer met de bewoner. Mensen kunnen elkaar zelfs dwars door de dementie-mist heen leren kennen.

Bijzonder dat ik mag bijdrage aan een beter contact tussen bewoners met dementie en hun verzorgenden. En dat verzorgenden de kans pakken om de mens achter de dementie te leren kennen.

Natuurlijk is dit alleen mogelijk wanneer een bewoner wordt gezien als mens. Dat willen we toch allemaal “gezien” en behandeld worden als mens? Niemand wil een nummer, een ziekte, kleur of vooroordeel zijn.

Ik hoop dat de “zwarte vlakken” op sociaal media de blinde vlekken in onze samenleving zichtbaar maken. Ik hoop dat die blinde en zwarte vlakken verdwijnen en plaats maken voor de veelkleurigheid van de regenboog.

Imagine…….Wanneer ik in een vrijwilligers groep opper dat het fijn zou zijn als er mensen met dementie of een beperking mee zouden werken, ik enthousiaste reacties krijg in plaats van, “moet dat, is dat verstandig, ik weet niet of ik dat leuk vindt”.

Imagine…….Dat een sollicitatie brief met “buitenlandse” naam niet automatisch wordt afgewezen.

Imagine…….Dat verzorgenden ook na het corona-tijdperk worden gewaardeerd.

Imagine…….Iedereen met dementie gelukkig met zijn eigen favoriet muziek.

Imagine…….Nooit meer oerwoud geluiden bij het voetbal.

Imagine…….Niemand wordt nergens meer gepest.

Imagine……Nooit meer zwarte vlakken op sociaal media.

Imagine…….Begint bij jou en mij, nu vandaag, toch………..?