Begin oktober was ik in Leeuwarden voor een presentatie in het Wetenschap café van de campus Fryslân. Samen met een onderzoeker van de universiteit zou ik spreken over de wetenschap achter de therapie. Ik sprak natuurlijk over de muziektherapie en de onderzoeker zou spreken over de dier therapie.

Luisterend naar de woorden van de assistent professor over dier-therapie, kwam de volgende gedachten in mij op: Geen enkele therapie zal werken als deze aangeboden wordt door iemand die dit niet vanuit en met zijn hart doet.

Bekend is dat onderzoekers die experimenten doen met neuronen in een laboratorium, onbedoeld zelf onderdeel worden van het experiment. De neuronen van de onderzoeker beïnvloed het experiment.

Zo zal de aanbieder van de therapie bewust of onbewust onderdeel worden van de aangeboden therapie. Of dit nu een dier, muziek, of een aroma therapie is. De aanbieder heeft misschien wel een veel grotere invloed op de therapie dan we denken. Ben benieuwd of hier onderzoek naar is gedaan? Lijkt mij een mooi onderzoek maar misschien niet makkelijk te meten.

Wanneer de therapie wordt aangeboden aan mensen met dementie. Zal de aanbieder van de therapie voor een nog veel groter deel verweven worden met de therapie. Want hoe dichter de dementie-mist, hoe hoger de empathische gevoelens worden.

Dus wanneer de aanbieder van de therapie die dag ruzie met zijn partner heeft gehad, een pestbui heeft of gewoon geen interesse heeft in zijn werk, zal de therapie minder of misschien wel helemaal niet aanslaan.

Werkt de aanbieder daar in tegen vanuit zijn hart en heeft hij of zij daarbij volledige aandacht voor de persoon aan wie de therapie wordt aangeboden, dan zal de therapie veel beter werken.

Het zou zelfs kunnen zijn dat als de therapie niet werkt deze wel “werkt” door de invloed van de aanbieder.

Het hart tot hart contact en de menselijke interactie is de meest krachtige zorg-tool die er is. Daarom zie ik persoonlijk, de zorg-robot niet de plaats in nemen van de menselijke verzorger die werkt met en vanuit zijn gevoel en daardoor onherroepelijk onderdeel wordt van de aangeboden therapie.

Daarom heb ik een groot respect voor verzorgenden. Een lach, een hand, of een arm om een schouder van een verzorgende kan iemands dag goed maken en in samenwerking met een therapie kunnen verzorgenden soms wonderen verrichten.

C’est le ton qui fait la musique, of in goed Nederlands “het is de toon die de muziek maakt”