‘De vervelendste bewoner van de dienst’: Een bijnaam die vaak snel wordt toegekend. Geleidelijk ontstaan, onuitgesproken, maar iedereen knikt naar elkaar en is het met elkaar eens. Één woord, één blik, en iedereen weet meteen over wie het gaat. Een bewoner die bij elke medewerker de haren overeind kan krijgen.

En ja, ook andere bewoners kunnen het er lastig mee hebben. En dan krijg je al snel die bijnaam: de vervelendste bewoner van de dienst. Sommige medebewoners durven deze naam wel eens uit te spreken, terwijl het met een holle lach wordt weggeschoven door de medewerkers. Maar diep vanbinnen denk je dan: die bewoner heeft eigenlijk wel gelijk.

En ik denk dat bovenstaand fenomeen voor heel wat zorgmedewerkers herkenbaar is, dat dit helaas wel meer voorkomt dan we willen, dan we denken. Maar hoe ga je om met zo’n bewoner, met de medebewoners, de medewerkers… met de hele situatie? Weet jij het antwoord? Nee…

Dit overkwam jou ook. Jij bent, jammer genoeg, het minst geliefd van iedereen. Maar heb je hier zelf voor gekozen? Natuurlijk niet. Jij zit verzonken in je dementie. Jij denkt dat wat je doet, niemand kwaad doet. En je wilt ook niemand kwetsen. Nee, jij wilt gewoon naar huis. Dat is de reden waarom je elke dag ronddoolt, waarom je voelt aan elke deur, waarom je rommelt in alle losse spullen.

Jij zoekt een uitweg, en dit zeg je zelf ook, maar je vindt dit zelf niet. Je herkent de mensen niet die nu bij jou wonen. Elke dag ben je te laat voor je werk, je mist jouw bus, enkel en alleen omdat je de juiste deur niet kan vinden. Af en toe mompel je iets. Maar verder doe je niemand kwaad.

En toch kan dit alles iedereen af en toe zo kwaad maken. Wanneer jij merkt dat iemand jou zo behandeld, dan snauw je boos terug, omdat je je onbegrepen voelt. Kan ik jou dat kwalijk nemen? Nee..

Jij kan ook je focus niet langer dan 10 minuten houden. Jij bent steeds bezig met jouw ontsnappingsplan. Dit maakt het moeilijk om jou bezig te houden, om voor jou een afleiding te zoeken. Want naar huis gaan, naar je werk gaan, dat kan natuurlijk niet meer…. Hoe gaan we hiermee om?

Alle deuren sluiten, alle rommel wegstoppen.. dit om de andere bewoners tevreden te stellen, dit om de medewerkers werk te besparen om bijvoorbeeld weer achter dezelfde trui te zoeken die je hebt meegegrabbeld. Maar helpt dit jou? Nee.. 

In de zomer kan ik jou doen glimlachen met een lange wandeling buiten in het zonnetje. Af en toe ben je tevreden wanneer je foto’s terug ziet van je vroegere woon-en werkplaats. Maar naast deze momentjes blijf jij ronddolen, verloren rondjes lopen, van ’s morgens vroeg tot ’s avonds laat.

Tot je ineens iets hoort. Je blijft stil staan, komt zachtjes en nieuwsgierig bij ons staan, maar toch nog op een veilige afstand. Je hoort iets herkenbaars: jaren ’50 swingmuziek. En ineens kom je naar me toe gelopen, je steekt je hand uit, glimlacht en vraagt luid en duidelijk: zullen we samen dansen?