Het was in 1992 toen ik als tweedejaars leerling verpleegkundige werkte op de afdeling oncologie van het Willem-Alexander ziekenhuis in Den Bosch. Een kleine, gemoedelijke afdeling en kleiner dan bijvoorbeeld de afdeling interne geneeskunde of chirurgie, omdat op de andere helft van de bouwlaag de afdeling cardiologie en de IC waren gevestigd.

Desondanks kon het er behoorlijk druk zijn door de intensieve zorg die er verleend werd. Patiënten die werden behandeld voor kanker en een chemokuur kregen, patiënten bij wie nader onderzoek werd verricht en daarvoor de nodige voorbereidingen moesten krijgen of ter observatie waren opgenomen. En dan waren er ook patiënten die terminaal waren en in het ziekenhuis verbleven om te sterven.

Het was ook de periode waar ik als jonge vrouw van 19 jaar kennismaakte met de terminale zorg. Omdat destijds een hospice niet bekend was en niet iedereen naar huis ging om thuis te sterven, zag je regelmatig mensen in het ziekenhuis opgenomen worden om te sterven.

Deze patiënten werden altijd opgenomen op een eenpersoonskamer en ik herinner me nog de kamers met bruin meubilair en de groene linoleum vloer waarin het bed met het hoofdeinde tegen de wand stond.

Rechts van het bed hing een stalen arm waaraan een apparaat bevestigd was voor de zusteroproep, de radio en het bedienen van de verlichting.

Radio luisteren werd mogelijk gemaakt door de grijze zachte ‘oorschelp’ die op je oor gelegd moest worden. Deze oorschelp was bevestigd aan een grijze flexibele slang waar het geluid doorheen kwam.

Want het uiteinde van de slang werd in de apparatuur gestoken en met 2 draaiknoppen die op de apparatuur waren bevestigd, konden een paar zenders worden gekozen en het volume worden geregeld.

Voor de mobiele patiënt geen probleem op te bedienen, doch voor de zorgafhankelijke patiënt een onmogelijke opgave, zeker als men niet meer bij bewustzijn was.